XXXI Niedziela Zwykła (Pwt 6,2-6; Ps 18,2-3a.3bc-4. 47 i 51ab; Hbr 7,23-28; Mk 12,28b-34);
Bóg daje nam swoje Prawo, przykazania i obietnice z nim związane. Zachęca do słuchania Go i wypełniania Jego słowa w codziennym życiu. Bóg kocha człowieka, jest jego skałą, twierdzą, opoką, Zbawicielem. Jezus stając się arcykapłanem złożył ofiarę za nasze grzechy wyjednując nam w ten sposób zbawienie. Przykazanie miłości Boga bliźniego jest najważniejsze w życiu chrześcijanina.
Przykazania, ustawy i nakazy, które stanowią treść Księgi Powtórzonego Prawa, są w rzeczywistości wielkim komentarzem do największego z przykazań, jakim jest przykazanie miłości Boga. Wiersze jeden do trzy w szóstym rozdziale stanowią jakby przejście od przykazań ogłoszonych przez samego Boga, do praw, które z rozkazu Bożego ogłosił Mojżesz. Wyznanie wiary w jedynego Boga przez Żyda, rozpoczynało się od słów: szema ( słuchaj), Izraelu! Od niego to nazwę „Szema” późniejszy Judaizm nadał modlitwie, która stała się codzienną modlitwą każdego Izraelity. Stanowi ona uroczyste wyznanie wiary w Boga i przyjęcie na siebie obowiązków, jakie spadają na członków Jego królestwa. Modlitwa „ Szema, Izrael” składa się z tekstów (Pwt 6,4-9; 11,13-21 oraz Lb 15,37-41). Tymi słowami modlą się Żydzi każdego dnia. Te słowa, napisane na małym zwoju pergaminowym, umieszczone są w tzw. filakteriach ( po gr. strażnicach), czyli małych pudełkach. Były to dwa małe pudełka z tekstami hebrajskimi z Księgi Wyjścia 13,1-16 oraz Księgi Powtórzonego Prawa 6,4-9; 11,13-21.
W czasie modlitwy jedno z nich Żyd przymocowywał sobie do czoła, drugie do lewego przedramienia. Z czasem te same trzy teksty biblijne wypisywane również na pergaminie, umieszczano-z powodu dosłownego rozumienia wiersza 6,9- w otworze zrobionym w odrzwiach domostwa. Od hebrajskiej nazwy odrzwi dano temu pergaminowi nazwę mezuza. Każdy, kto wchodził do domu, musiał dotknąć ręką mezuzy, wyznając tym samym swą przynależność do prawowitych wyznawców Boga- Jahwe. Dla Izraelitów Jahwe jest jedynym przedmiotem czci, jest jedynym ich Bogiem. Posłuszeństwo Bożym przykazaniom jest możliwe, kiedy przezywane jest ono jako odpowiedź na Bożą miłość, która wyraziła się w działaniu Boga na rzecz swojego ludu. Wyzwolenie Izraelitów z Egiptu jest symbolem wszelkiego Bożego działania na rzecz uwolnienia każdego człowieka z niewoli fizycznej i duchowej.
Czy pilnie słucham i przestrzegam tego, co Bóg do mnie mówi? Czy słowo Boże mieszka w moim sercu, czy nim żyję?
Treścią psalmu osiemnastego jest dziękczynienie, jakie król składa Bogu za wybawienie go z wielkiego nieszczęścia i za zwycięstwo nad wrogami. Po słowach wstępnych wysławiających Boga Jahwe jako Wybawiciela, król opisuje grozę niebezpieczeństwa, a jakim się znajdował. Wszystkie tytuły Boga zawdzięczają swoje pochodzenie idei tzw. „świętej wojny”. Według psalmisty Bóg jest: twierdzą, opoką, tarczą i fortecą. Opoka jest górą, na której znajduje się twierdza nie do zdobycia. Tarcza z kolei była zawsze główną bronią ochronną w historii wojen. Zbawienie jest innym określeniem zwycięstwa ze względu na pochodzenie od Boga. W hymnie tym autor opisuje Boga nie w Jego istocie, ale poprzez Jego dzieła dla ludu Bożego i jego króla. W psalmie autor zamieścił kilka obrazów: Bóg mieszka w górnej świątyni i tutaj wysłuchuje próśb wiernych. Nawiązuje to do ówczesnego obrazu świata i bogów, z których każdy miał świątynię na ziemi i w niebie. Możemy w tym tekście znaleźć Teofanie- czyli-objawienie się Boga poprzez zjawiska natury. Są one obrazem nadzwyczajnej pomocy, jakiej doznał król od Boga. W dalszych wersetach autor przypisuje ocalenie króla jego nieskazitelności życia, co wiąże się z przekonaniem, że Bóg odpłaca każdemu według jego postępowania. W drugiej części psalmu autor jeszcze szczegółowiej opisał dobrodziejstwa Boga względem króla. Bóg dodał mu sił do walki i skutecznie go wspierał w boju, rozproszył jego nieprzyjaciół i oddał pod jego władzę także obce narody. W zakończeniu psalmu autor składa Bogu wyrazy wdzięczności i uwielbienia za doznane łaski.
Kim jest dla mnie Bóg? Czy potrafię tak, jak psalmista wyznać miłość Bogu?
Autor Listu do Hebrajczyków w całym rozdziale siódmym mówi o kapłaństwie Chrystusa, ale jako wywyższonego, chwalebnego. Pokazuję różnicę pomiędzy kapłaństwem na sposób Melchizedeka i kapłaństwem na sposób Aarona. Lewici wchodzili w stan kapłański na drodze naturalnej sukcesji. Chrystus został kapłanem mocą życia niezniszczalnego, która jest właściwa synowi Bożemu, a przejawia się po uwielbieniu Chrystusa. To, co byśmy nazwali „konsekracją” kapłańską, co człowieka wewnętrznie przekształca i czyni godnym przyjęcia przez Boga, autor listu określa jako „doskonałość” i stwierdza, że nie było jej w Starym Testamencie, a nawet stwierdza, że nie mogło jej być. Obrzędy Lewickie były więc nieskuteczne. Prawo ustanawiało kapłanami ludzi słabych i uległych grzechowi, a konsekracja ich nie zmieniała.
Autor przeciwstawia im Chrystusa, który jako prawdziwy Syn Boży otrzymał skuteczną „konsekrację”- jest zatem doskonały na stałe. Chociaż wcześniej uczestniczył w naszej ludzkiej ułomności, to jednak po „konsekracji”, która jest Jego przejściem do sanktuarium wiecznego z własną ofiarą, jest święty. Jest więc według autora w pełni tego słowa arcykapłanem ponadczasowym. Kapłaństwo izraelskie było niedoskonałe i czasowo ograniczone nie dlatego, że było Aaronowe, lecz dlatego, że należało do rzeczywistości ziemskiej, podczas gdy kapłaństwo Chrystusa- Syna Bożego jest wieczne i nieograniczone czasem jako należące do rzeczywistości „niebieskiej”. W wersecie dwudziestym piątym autor przedstawia mękę Pana Jezusa jako modlitwę wstawienniczą, którą później kontynuuje po zmartwychwstaniu i uwielbienie – wstąpieniu do nieba. Następnie wspomina o ofierze Jezusa z siebie samego, co wskazuje na wypełnienie się proroctwa Izajasza o Słudze Pańskim. W Prawie Mojżeszowym nie ma przepisu, by arcykapłan codziennie składał ofiarę. Jest tylko podany Dzień Przebłagania (Kpł 16,6.15). Nawiązując do pieśni o Słudze Pańskim autor uwypukla dobrowolność ofiary Jezusa. Te elementy uzupełniają braki żydowskiego pojęcia kapłaństwa.
Charakterystyczne w ofierze Chrystusa jest to, że jest On jednocześnie ofiarnikiem i ofiarą, gdy zwierzęta były tylko ofiarą. Jezus-arcykapłan przejawia też rysy „Syna człowieczego”. Wszedł w dziedzinę grzechu, nie będąc sam grzesznikiem, zechciał nawet doznać pokusy, cierpiał z ludźmi, aby móc cierpieć dla nich. Ofiarę swoja kontynuuje również w stanie chwalebnym jako pierwszy, który zmartwychwstał. Jezus umarł za grzechy ludu. Chrystus przez swoją ofiarę uwolnił ludzi od grzechu, a sam przyodział się w ciało uwielbione przez Ducha Świętego.
Czy Chrystus umarł za moje grzechy, czy jest moim Zbawicielem?
Jezus wraz z uczniami przybył do Jerozolimy, gdzie wypełni się to wszystko, co wcześniej zapowiedział, że zostanie aresztowany, umrze i zmartwychwstanie. W świątyni arcykapłani i współpracownicy zadawali Jezusowi pytania, szukając pretekstu, by Go aresztować. Obecny nauczyciel Pisma posłyszawszy wyjaśnienie, na czym będzie polegało zmartwychwstanie ludzi- był tym zachwycony. Sam zadaje Chrystusowi pytanie, jakie jest najważniejsze przykazanie. Pytanie to nie było zadane w żadnym złym celu ani też ze złą myślą. Jeśli dobrze rozumiemy jego pytanie, brzmi ono w kontekście kultury judaistycznej tak: Które z 613 przykazań jakie mamy, my Żydzi jest najważniejsze? Usłyszawszy odpowiedź Jezusa przywołującą teksty ze Starego Testamentu z Księgi Powtórzonego Prawa (6,4-5) oraz z Jozuego (22,5) i Księgi Kapłańskiej (19,18) o miłości Boga ponad wszystko i miłości bliźniego jak siebie samego, zgodził się z Jezusem i dodał, że wypełnienie tych dwóch przykazań o wiele więcej znaczy aniżeli wszystkie ofiary i całopalenia. Miłowanie Boga jest najlepszym wyrazem wiary. Miłowanie Boga i bliźniego porządkuje podejście do Prawa i Proroków. Miłowanie Boga ma miejsce po zrodzeniu się w człowieku wiary w Boga. Pełna wiara czyni Boga pierwszą i najważniejszą osobą w życiu człowieka, Panem i Zbawicielem. Polega na trwałym związaniu z Nim swojego serca, duszy i myśli.
To wyznanie, dość wyjątkowe w ustach nauczyciela Pisma, zyskało uznanie Zbawiciela, który oświadczył, że ów człowiek niedaleko jest od królestwa Bożego czyli jest dobrze przygotowany do przyjęcia daru zbawienia. Miłość Boża jest bezwarunkowa i niezmienna, jest wzorem do naśladowania. Miłość ta mówi: „miłuję, bo tak chcę”. Cztery rzeczowniki użyte w przykazaniu- serce, dusza, umysł, moc-podkreślają, że człowiek powinien miłować Boga całym sobą. Miłowanie Boga całym sobą rozpoczyna się od bezwarunkowego poddania się Bogu, dania Mu pierwszeństwa przed wszystkimi i wszystkim. Serce człowieka wierzącego poddaje się łagodnie woli Bożej. Miłowanie Boga całym sobą odnosi się do życia, pragnień, uczuć, uwielbienia, wdzięczności. Dusza człowieka ufającego Bogu lgnie do Niego i wywyższa Go ponad wszystko. Miłowanie Boga całym sobą odnosi się do pracy umysłu, poznania, rozumienia, badania. Myśli i umysł człowieka wierzącego poznają Boga i ufają Mu, są oddane poszukiwaniu prawdy.
Czy ja miłuję Boga i bliźniego, jestem przygotowany na przyjęcie zbawienia?
Józef Michalski