II Niedziela Zwykła (Iz 62,1-5; Ps 96,1-3.7-10; 1 Kor 12,4-11; J 2,1-12)
Bóg wybrał sobie naród izraelski i Jerozolimę na miejsce swojego szczególnego przebywania. Troszczy się o ten naród i to miasto. Relację pomiędzy sobą a Izraelem i Jerozolimą porównuje do relacji Oblubieniec-oblubienica. Jako Bóg przebywa pomiędzy swoim ludem i jest jego Królem, który sądzi go sprawiedliwie. Bogu należy się chwała i cześć oddawana przez pokolenia, na wieki. Daje Ducha Świętego, który udziela swoich darów w celu budowania wspólnoty Kościoła. Jezus umocniony Duchem Świętym, czyni pierwszy znak-cud przemiany wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego uczniowie.
Prorok Izajasz opisuje chwałę przyszłej, odrodzonej, mesjańskiej Jerozolimy. Użyte na początku słowo sprawiedliwość jest tutaj synonimem zbawienia i przyszłej chwały. Autor posługuje się bogatą symboliką światła, drogocennych klejnotów i urodzajnej ziemi. Motywem dominującym w tym rozdziale jest porównanie relacji Izrael (Syjon, Jerozolima) – Bóg, do małżeństwa. Zaślubiny Boga z Izraelem nie są tylko odnowieniem miłości, która została wcześniej odrzucona przez niewierną oblubienicę (Izrael). Miłość Boga do swojego ludu zostaje przedstawiona jako akt zupełnie nowych zaślubin. Prorok mobilizuje siebie i naród do wytrwałej modlitwy, przypominającej Bogu o złożonych obietnicach. Bóg odpowiada przysięgą, w której zapewnia, że już nigdy nie ukarze swojego ludu.
Ta nowa relacja między Bogiem i Jego narodem charakteryzuje się nadaniem nowego imienia Jerozolimie i szczególnym wyróżnieniem tego miasta. Izajasz określa, że będzie ona koroną, diademem, co należy zrozumieć nie tylko jako insygnia władzy, ale przede wszystkim jako coś wyjątkowego- klejnot. Oba te drogocenne elementy(koron, diadem) są w ręku Boga, co jeszcze bardziej podkreśla wartość Jerozolimy dla Boga, który ją z miłością ochrania. Ta nowa relacja Oblubieniec- oblubienica (Bóg- Jerozolima, Izrael) wyraża się w nadaniu nowego imienia Jerozolimie. Obydwie nazwy „Opuszczona” i „ Moje w niej upodobanie” stanowią rzeczywiste imiona niewiast izraelskich. „Opuszczona” (Azuba)- to imię matki króla Jozafata, a „Moje w niej upodobanie” (Chefciba) to imię matki króla Manassesa. Izajasz poprzez użycie określeń przeciwstawnych pokazuje różnicę pomiędzy czasem kary i czasem łaskawości, które to stają się udziałem Izraela, oblubienicy Boga.
Czy jestem poślubionym Bogu i czy On ma we mnie upodobanie? Czy się mną raduje?
Psalm ten jest nazywany królewskim i został napisanym ku czci Pana- Króla. Jest to pieśń wychwalająca Pana za Jego dowody opieki nad ludem Bożym. Tą pieśń mają śpiewać nie tylko wierni z Izraela, ale wraz z nimi wszyscy mieszkańcy ziemi. Powodem takiego postępowania jest potęga Pana ; On stworzył wszechświat i Jemu należy się podziękowanie. On sam jest Sędzią, czyli najwyższym Rządcą świata. Lud Boży- Izrael ma specjalną misję na świecie, wyznaczoną mu przez Pana Stwórcę; ogłaszać światu, co Bóg uczynił dla niego. Będzie to Dobra Nowina Starego Testamentu. Mają Żydzi do tego dodać jeszcze, że tylko Bóg jest Stwórcą i Zbawicielem świata. Inny Pan prócz Niego nie istnieje. Tylko On jest godzien czci i największego Uwielbienia. Pan Bóg posiada blask, majestat, potęgę i dostojeństwo. Psalmista zaprasza wszystkie narody do oddawania czci Bogu Izraela, przynoszenia ofiar i darów na Syjon. Autor psalmu aż jedenaście razy używa słowa „Pan” wychwalając powszechne królowanie Boga nad całym światem.
Czy oddaję Bogu chwałę i głoszę Jego cuda , które działa w moim życiu? Czy chętnie przychodzę do świątyni i w niej uwielbiam Chrystusa?
Dary nadprzyrodzone, czyli charyzmaty, są szczególnymi darami łaski Bożej, udzielonymi ludziom bez żadnej ich zasługi, są też objawami działalności Ducha Świętego, który kieruje rozwojem i życiem Kościoła. W pierwotnym Kościele dary te pojawiały się licznie i masowo. Paweł wypowiada się na ten temat kilkakrotnie. W Pismach Nowego Testamentu możemy spotkać około osiemnastu różnych charyzmatów. W liście do Koryntian Paweł wylicza ich dziewięć.
Dary duchowe mogą być związane z naturalną zdolnością, którą człowiek otrzymuje od Boga wraz z narodzinami. Charyzmaty nie są udzielane dla prywatnego użytku, ale mają służyć wspólnocie, aby w ten sposób wzrastała świętość jej członków. Podstawowym kryterium prawdziwości tego daru (charyzmatu) jest to, że wszelkie jego przejawy przyczyniają się do oddawania przez wiernych czci Bogu.
W jaki sposób wykorzystuję dary otrzymane od Boga za przyczyną Ducha Świętego? Czy dzielę się nimi dla dobra wspólnoty?
Trzeciego dnia tygodnia (we wtorek), w który zazwyczaj zawierano małżeństwa, odbywały się gody weselne w Kanie Galilejskiej. Wesele trwało zazwyczaj siedem dni. Na tej uroczystości obecny jest Jezus ze swoimi uczniami i Jego matka Maryja. Ewangelista nie wspomina obecności Józefa, co niektórzy bibliści tłumaczą jego wcześniejszą śmiercią. Głównym napojem na weselu było wino. Gospodarz był zobowiązany zapewnić gościom ilość wina wystarczającą na całą uroczystość.
W tym jednak przypadku z niewiadomych przyczyn zabrakło wina w środku uczty weselnej. Zaniedbanie to mogło mieć poważne konsekwencje społeczne, gdyż rodzina gospodarza na wiele lat stała by się przedmiotem żartów i kpin. Jan nie podaje nam w jaki sposób Maryja weszła w posiadanie tej informacji. Pisze tylko, że o tym zdarzeniu poinformowała Jezusa. On jednak wskazuje, że jeszcze nie nadeszła Jego godzina. Według św. Jana godzina oznacza szczególnie smutek, ból i śmierć na krzyżu. Jezus chce w ten sposób powiedzieć, że jeśli zacznie czynić cuda, rozpocznie swoją drogę na krzyż.
Maryja nie uczyniła bezpośrednio nic, aby gościom weselnym nie zabrakło wina, zachęciła natomiast sługi do wykonania każdego polecenia Jezusa. Na tym zakończyła się Jej rola. Przemiana wody w wino dokonała się dyskretnie, niezauważalnie dla uczestników wesela. Tylko słudzy wiedzieli skąd pochodzi napój, który zmienił swoje właściwości. W przedsionku weselnego domu stało sześć kamiennych stągwi (kamień, według rabinów, nie przyjmował łatwo nieczystości, jak glina), które zawierały wodę do obrzędowych obmywań, często praktykowanych przez Żydów. Każda z tych stągwi mogła pomieścić dwie lub trzy miary; a ponieważ miara (metretes), o której tu mowa, zawierała około 40 litów (dokładnie 39,4), więc łączna objętość to od 480 do 720 litrów.
Uczniowie jako jedyni zrozumieli znak objawiający Jezusa. Chwała w Ewangelii Jana to przede wszystkim chwała Boża, która obecnie objawiła się w Chrystusie, w Jego znakach. Jezus czyni wszystko, aby objawiła się chwała Ojca. Przyjście Jezusa na świat ma na celu ukazanie chwały Bożej, czyli obecności Boga pośród swego ludu. Jezus, objawiając chwałę Boga, ukazuje prawdę, że Bóg jest w Nim obecny. Początek znaków jest objawieniem początku epoki mesjańskiej, co wiąże się z symboliką wesela w Kanie jako mesjańskiej uczty w niebie.
Jak wygląda moje wypełnianie tego, co Chrystus w swoim słowie do mnie mówi?
Józef Michalski