W niedzielne popołudnie 14 kwietnia 2024 w Oranżerii Muzeum Romantyzmu w Opinogórze odbył się wyjątkowy koncert pt. „Krasiński w pieśniach”. Program wydarzenia został w całości poświęcony opinogórskiemu wieszczowi. Wśród zaprezentowanych utworów muzycznych znalazły się kompozycje m.in. F. Chopina, W. Żeleńskiego.
Koncert wzbogaciło słowo wiążące, które wprowadziło słuchaczy w nastrój i wymowę prezentowanych utworów, ukazując także życie i działalność Krasińskiego z szerszej perspektywy, włączając m.in. fragmenty korespondencji. Po koncercie miało miejsce spotkanie w Galerii Jednego Obiektu, podczas którego zaprezentowano popiersie gen. Wincentego Krasińskiego autorstwa Francois Josepha Bosio (1768-1845).
Aldona Łyszkowska – Kierownik Działu Wydawnictw, Edukacji i Promocji, Kustosz – Muzeum Romantyzmu w Opinogórze Górnej i artyści:
Joanna Błażej – Łukasik – fortepian i prowadzenie koncertu, Katarzyna Guran – sopran, Paweł Łukasik – altówka
Joanna Błażej – Łukasik i Katarzyna Guran
W trakcie koncertu wystąpili muzycy: Katarzyna Guran – sopran, Paweł Łukasik – altówka, Joanna Błażej – Łukasik – fortepian
Katarzyna Guran – absolwentka OSM II st. w Przemyślu w klasie skrzypiec, a także PSM II st w klasie śpiewu dr Olgi Popowicz. W 2013r. ukończyła Akademię Muzyczną w Krakowie, na wydziale wokalno – aktorskim w klasie śpiewu dr. Ewy Wolak.
Swój warsztat wokalny doskonaliła na licznych kursach pod kierunkiem znakomitych profesorów. Kameralistka i solistka Filharmonii Krakowskiej. Koncertowała z licznymi orkiestrami scen polskich oraz brała udział w wielu festiwalach muzycznych w kraju i za granicą. W 2010 r. zadebiutowała w koncertowym wykonaniu „Parsifala” Ryszarda Wagnera jako jedna z Kobiet Kwiatów.
W 2012r. wystąpiła w “Czarodziejskim flecie” W. A. Mozarta w roli Papageny wystawianym w Operze Krakowskiej. Jako solistka i kameralistka dokonała licznych nagrań z muzyką dawną oraz współczesną. Od 2014 r. współpracuje z Teatrem Muzycznym „IWIA” gdzie występuje w spektaklach i rewiach operetkowych. Od 2015 roku współpracuje z Męskim Oktetem Wokalnym Filharmoników Krakowskich.
W 2019 oraz 2021 roku wystąpiła w spektaklu operowym „Cassandra & Just” w reżyserii Tomasza Cyza realizowanym w ramach festiwalu Opera Rara. Artystka z powodzeniem wykonuje muzykę Stanisława Moniuszki. Odbyła liczne recitale pieśni m.in. inaugurowała Rok Moniuszkowski w Ciechanowie, realizowała partie Zofii w operze „Halka”. Wokalista zespołu „Nocą Umówieni”. Członkini sekstetu wokalnego „Sei Terre”.
Joanna Błażej – Łukasik i Katarzyna Guran
Paweł Łukasik – jest absolwentem Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie altówki prof. Małgorzaty Muzyki-Gołogórskiej. Od czasu studiów koncertuje w wielu znakomitych instytucjach kulturalnych w Polsce i Europie. W swym dorobku posiada nagrania radiowe a także unikatowe nagrania CD z muzyką mało znanych kompozytorów polskich.
Stale współpracuje z wieloma znakomitymi muzykami, wykonując także muzykę kameralną w różnych zespołach. Jednym z ostatnich projektów był cykl koncertów z rzadko wykonywanymi kwartetami fortepianowymi W. Żeleńskiego i Z. Noskowskiego. Czynnie zajmuje się propagowaniem altówki w roli instrumentu solowego, dokonując wielu transkrypcji, autorskich aranżacji oraz nagrań. Oprócz działalności koncertowej zajmuje się także lutnictwem – gra na wykonanym przez siebie instrumencie.
Joanna Błażej – Łukasik i Paweł Łukasik
Joanna Błażej – Łukasik – jest absolwentką Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie fortepianu prof. M. Koziaka. Swoją grę doskonaliła pod kierunkiem I. Rolanowskiej, J. Łukowicza, W. Obidowicza, R. Baksta, M. Cieniawy i J. Gorbatego. Od czasu studiów koncertuje jako solistka i kameralistka, biorąc udział w wielu prestiżowych festiwalach w Polsce i Europie.
W swym dorobku posiada także nagrania dla Polskiego Radia i Telewizji Polskiej, a także unikatowe nagrania CD z muzyką mało znanych kompozytorów polskich m.in. Ignacego Krzyżanowskiego, Jana Kleczyńskiego, W. Każyńskiego oraz Józefa Ignacego Kraszewskiego. Od wielu lat współpracuje także z wieloma znakomitymi polskimi i zagranicznymi artystami, zapraszając ich do swoich oryginalnych projektów koncertowych. Jednym z najświeższych dokonań był cykl koncertów z rzadko wykonywanymi kwartetami fortepianowymi W. Żeleńskiego i Z. Noskowskiego.
Jej bogaty repertuar obejmuje szeroki wachlarz muzyki klasycznej ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej. Poszukuje także inspiracji realizując projekty zarówno z gatunku muzyki klasycznej, jak również pogranicza klasycznej i rozrywkowej, ukazując możliwość zastosowań klasycznego fortepianu w tworzeniu nowych jakości brzmieniowych. Jest cenioną kameralistką – uzyskała wiele nagród oraz wyróżnień na prestiżowych konkursach i festiwalach instrumentalnych.
Autorka dwóch tomików poetyckich Rzeczy niepokój oraz Prze-świt, które zyskały wiele pochlebnych recenzji m.in. Stanisława Różewicza, Ewy Lipskiej oraz Danuty Wawiłow. Jest założycielką prowadzonej przez siebie Polskiej Fundacji Kultury i Rozwoju, poprzez którą organizowane są oryginalne i wartościowe wydarzenia promujące kulturę wysoką ze szczególnym uwzględnieniem polskiego dziedzictwa.
Paweł Łukasik, Katarzyna Guran, Monika Salamon-Miłoboszewska – Dyrektor Muzeum Romantyzmu w Opinogórze Górnej, Joanna Błażej – Łukasik, Aldona Łyszkowska – Kierownik Działu Wydawnictw, Edukacji i Promocji, Kustosz
Wydarzenie poprowadziła Joanna Błażej – Łukasik. Publiczność miała okazję wysłuchać następujących utworów:
- F. Chopin Melodia,
- W. Żeleński Ja błąkam się wszędzie,
- W. Żeleński Zawsze i wszędzie,
- W. Żeleński Berceuse,
- W. Żeleński Elegia,
- W. Żeleński Przy rozstaniu,
- W. Żeleński Czy pamiętasz,
- W. Żeleński Polały się łzy,
- St. Moniuszko Znasz-li ten kraj,
- M. Karłowicz Skąd pierwsze gwiazdy,
- M. Karłowicz Serenada G-dur,
- M. Karłowicz Przed nocą wieczną.
Joanna Błażej – Łukasik – pianistka, prowadząca wydarzenie o tematyce koncertu, zaprezentowanych utworach i wrażeniach z Opinogóry Górnej:
„Zostaliśmy zaproszeni, tutaj – do Opinogóry z takim koncertem, który został specjalnie przygotowany na to spotkanie. Koncert, który z całości upleciony był z pieśni skomponowanych do słów tekstów poetyckich Zygmunta Krasińskiego. Pieśni różnych autorów, od Fryderyka Chopina, przez Władysława Żeleńskiego, Mieczysława Karłowicza. To są ci trzej twórcy, których pieśni mieliśmy największy wybór.
Oczywiście pieśni do słów Zygmunta Krasińskiego znaleźliśmy więcej, nie mniej jednak nie wszystkie dysponowały aż tak wysokimi walorami artystycznymi aby je tutaj wplatać. Więc potraktowaliśmy je wyłącznie jako historyczną ciekawostkę.
Joanna Błażej – Łukasik
Skupiliśmy się przede wszystkim nie tylko na znakomitej warstwie słowa, ale przede wszystkim dla nas najważniejsza jest warstwa muzyczna, żeby ona rzeczywiście niosła ze sobą wartość. Dlatego ten koncert złożony był z takich pieśni, a nie innych, właśnie do słów Zygmunta Krasińskiego. Wyjątkiem były dwie pieśni Stanisława Moniuszki do tłumaczenia Adama Mickiewicza oryginału napisanego przez W. Goethego i do tekstu Słowackiego. Chcieliśmy podkreślić jeszcze tę trójkę znakomitych polskich wieszczów.
Zawsze powracamy tutaj z ogromną, wręcz dziecięcą radością. Ja tutaj powracam jeszcze szczególnie radośnie, już jako dziecko miałam przyjemność tutaj bywać z moimi rodzicami, którzy są muzykami i tutaj koncertowali. Dla mnie te powroty są jeszcze bardziej szczególne i bardzo się cieszę, że tutaj Muzeum tak cudownie prosperuje i wspaniale się rozwija.
Stworzona jest teraz ta sala, która stwarza cudowne warunki, nie tylko dla muzyków, ale przede wszystkim dla odbiorców, którzy tutaj przychodzą, poznają Krasińskiego i mogą z szerokiej oferty Muzeum Romantyzmu korzystać. To jest cudowne i zawsze nas takie aktywności bardzo inspirują i podnoszą na duchu.”
Popiersie gen. Wincentego Krasińskiego
Oprócz koncertu, w Muzeum Romantyzmu, miało miejsce jeszcze jedno wydarzenie. Było to spotkanie w Galerii Jednego Obiektu. Tym razem zaprezentowano popiersie gen. Wincentego Krasińskiego po 1808 r., autorstwa Francois Josepha Bosio (1768-1845). Obiekt ten znajdował się w kolekcji Muzeum Ordynacji Hrabiów Krasińskich na Okólniku w Warszawie, a obecnie jest własnością Muzeum Narodowego w Warszawie.
Popiersie to ze względu na prezentowaną postać bardzo mocno związane jest z Opinogórą, tym samym z Muzeum oraz północnym Mazowszem.
Popiersie gen. Wincentego Krasińskiego
Rafał Wróblewski – główny specjalista ds. historii, Kustosz w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze Górnej o prezentowanym eksponacie:
„Osoba, dzięki której tu jesteśmy, osoba która stworzyła, wymyśliła w pewien sposób Opinogórę, ordynacje opinogórskie, potęgę rodu Krasińskich, wymyśliła pomysł na miejsce i stworzenie nowej siedziby rodu w Opinogórze – gen. Wincenty Krasiński. Kiedy był jeszcze pułkownikiem, był odpowiedzialny za stworzenie i wymyślenie 1 Pułku Szwoleżerów Gwardii, tego pułku, który od momentu swojego powstania w 1807 r., zajmował się bezpieczeństwem Napoleona. Somosierra, Wagram, cała kampania roku 1812, od pierwszej bitwy po ostatni epizod odwrotu Napoleona spod Moskwy.
Oni towarzyszyli Napoleonowi do ostatnich dni 4 kwietnia 1814 roku w Fontainebleau, kiedy Napoleon podpisuje abdykację, honorowo zwalnia ze służby szwoleżerów i oni mogą z zachowaniem pełnego honoru odejść i wrócić do Polski.
Rafał Wróblewski – główny specjalista ds. historii, Kustosz w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze Górnej
Wincenty Krasiński wielokrotnie przebywał we Francji. Podczas służby wielokrotnie przebywał w Paryżu. Pod Paryżem były koszary pułkowe i będąc w tym Paryżu, musiał w pewien sposób zadbać o PR, stworzenie pozytywnego wrażenia wokół siebie, więc takie popiersie zamówił. Jak te popiersie jest dobrze skonstruowane, stworzone i zrobione, najlepiej widać przypatrując się popiersiu, ale również obrazowi Wincentego Krasińskiego.
To jest obraz powstały po roku 1815, kiedy Wincenty wreszcie mógł założyć polski mundur. Kiedy podejdziemy bliżej i popatrzymy na to popiersie, widać takie charakterystyczne rzeczy jak blizna na nosie, blizna na policzku. To są efekty młodzieńczej fantazji i wdania się w pojedynek z starym kościuszkowskim wiarusem, o którym było wspomnienie w pamiętnikach, w literaturze, było wspomnienie w historii tej, która była czarna, negatywna w stosunku do Wincentego Krasińskiego.
On to co było dla niego dobre pokazywał, ale również to, czym mógł się pochwalić, ewentualnie później to w teatralny sposób zamienić z negatywnej cechy na pozytywną. Fryzura gęsta, zarost gęsty, tutaj się już troszkę powoli przerzedza, więc te wszystkie cechy pokazujące jak w ówczesnych czasach arystokracja, ludzie związani z wojskiem, ludzie związani z historią, epopeją, wypadkami napoleońskimi wyglądają.
Portret gen. dyw. Wincentego Krasińskiego 1815 r.
Kiedy popatrzymy na portrety przykładowo księcia Józefa Poniatowskiego, on te bokobrody również posiada, fryzurę bardzo bujną i bardzo ciemną na głowie posiadał. Również w momencie kiedy niestety został postrzelony i zmarł śmiercią bohatera pod Lipskiem i utonął. Były ogromne problemy ze znalezieniem i odszyfrowaniem jego zwłok, bo pływał ktoś kto był łysy i nie miał czarnego dobrze wyglądającego owłosienia na głowie.
Niestety to był tupecik, który się Poniatowskiemu odczepił. Ten tupecik sprawił, że księcia Poniatowskiego nie rozpoznano od razu pierwszego dnia, tylko po kilku. Włosy u Wincentego Krasińskiego były jak najbardziej prawdziwe, on do końca swoich dni na wszelkich obrazach, na wszelkich miniaturach z tymi włosami jak najbardziej prawdziwymi jest.
Ta rzeźba jest bardzo charakterystyczna dla Opinogóry. Ona pojawia się czterokrotnie: po pierwsze odlew gipsowy – kopia znajduje się w kryptach w kościele, tutaj mamy do czynienia z odlewem żeliwnym, który pochodzi z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie, przed wejściem do zameczku można odnaleźć odlew współczesny – kopię stworzoną w momencie kiedy zameczek w roku 2014 ponownie został wprowadzony do użytku, można było się nim cieszyć po wyczyszczeniu, odnowieniu i przeprowadzeniu gruntownego remontu. I w końcu na ekspozycji w tymże zameczku znajduje się biały oryginał z marmuru kalabryjskiego, ten który został pierwotnie przez Wincentego Krasińskiego u Franciszka Bosio zamówiony. Franciszek Bosio rodziców miał Włochów, urodził się w Monako, ale związał się z Francją i tworzył we Francji. Zajmował się rzeźbą, zajmował się rzeźbą portretową, zajmował się rzeźbą sakralną.
Oczywiście jako twórca tworzący na początku XIX wieku, tematy dotyczące Napoleona Bonaparte, tematy dotyczące Cesarstwa w jego katalogu się znalazły.
Artysta bardzo doceniany i ceniony we Francji, ale też bardzo ceniony i doceniany w Rosji. Ta praca, która znajduje się w naszych zbiorach jest naprawdę pracą dość wyjątkową. To jest odlew, który powstał z oryginału na początku XIX wieku, więc on posiada wszelkie znamiona dotyczące obiektu zabytkowego, obiektu artystycznego, obiektu charakteryzującego się tym, że funkcjonuje na takich samych prawach jak rzeźba stworzona w marmurze przez Bosio. Tutaj widać kunszt artysty, który naprawdę w sposób wyjątkowy, wręcz precyzyjny dopracował szczegóły.”
Tekst, zdjęcia: Ciech24.pl