(Rdz 15,5-12.17-18; Ps 27,1.7-9.13-14; Flp 3,17-4,1 (Flp 3,20-4,1); Łk 9,28b-36). Bóg zawiera przymierze z Abramem. Obiecuje mu potomstwo oraz ziemię Kanaan. Bóg jest nadzieją człowieka wierzącego, jego światłem i zbawieniem. Chrystus przekształci nasze ciała na podobne do swego chwalebnego. Jezus jest Wybranym, Umiłowanym Synem Boga.
Rozdział piętnasty Księgi Rodzaju opisuje przymierze, jakie Bóg zawarł z Abramem. Abram jest człowiekiem w podeszłym wieku i nie ma dziedzica (syna). Zgodnie ze zwyczajem starożytnego Bliskiego Wschodu- Abram chce swoje dziedzictwo przekazać wiernemu słudze- Eliezerowi. Bóg przemawia do Abrama w widzeniu. Daje mu obietnicę, że nie Eliezer będzie spadkobiercą majątku Abrama, ale, że posiądzie go jego potomek, którego otrzyma od Boga. Abram ma wyjść z namiotu i spojrzeć w niebo, na którym jest pełno gwiazd. Bóg daje mu polecenie by policzył gwiazdy, jeśli zdoła to uczynić.
W tym momencie Abram otrzymuje od Boga obietnicę: „Tak liczne będzie twoje potomstwo”. Abram uwierzył Panu Bogu. Wiara Abrama w obietnicę Boga o potomstwie – po ludzku biorąc, ze względu na podeszły wiek Abrama i jego żony Saraj, była niemożliwa do spełnienia- została mu poczytana za zasługę. Bóg daje Abramowi i jego potomstwu w dziedzictwo ziemię Kanaan. Abram chce mieć pewność, że słowa te się spełnią, dlatego pyta Boga, po czym pozna, że otrzyma ją w dziedzictwo. Pragnie potwierdzenia, znaku.
Abram ma przygotować po trzy zwierzęta: krowę, kozę, barana oraz synogarlicę (ptak z rodziny gołębiowatych) i gołębicę. Liczba trzy w Biblii uchodziła za świętą (oznaczała Boga, Trójcę Świętą). Zwierzęta Abram porozcinał na połowy i położył je naprzeciw siebie. Następnie Bóg zesłał na Abrama głęboki sen. Sen Abrama oznacza, że przymierze polega na jednostronnym darze Boga i jest uroczystym potwierdzeniem obietnic potomstwa i ziemi. Zadaniem Abrama jest wierzyć Bogu i ufnie czekać na spełnienie obietnic.
Bóg zawiera przymierze z Abramem na sposób starowschodni: między rozpołowionymi ciałami zwierząt przechodzili obaj kontrahenci z pochodniami w ręku. Ogień symbolizuje w Biblii samego Boga lub jest wyrazem Jego gniewu. Krew zwierząt wypływająca z ich rozpołowionych ciał, miała być groźną przestrogą przed zerwaniem przymierza. Przejście dymu i ognia między połowami zwierząt oznacza, że ten, kto złamie to przymierze, tego spotka to samo, co te zwierzęta. We śnie Bóg przemawia do Abrama i objawia mu przyszłe losy narodu, którego stanie się ojcem.
Całe opowiadanie o zawarciu przymierza pomiędzy Bogiem i Abramem można uważać za symboliczny obraz przyjaźni, istniejącej pomiędzy Bogiem a Abramem. Przymierze Boga z Abramem dotyczyło ziemi Kanaan, którą Bóg obiecał dać jego potomstwu. Bóg wyznacza zakres terytorialny ziemi, która wejdzie w posiadanie potomstwa Abrama.
Czy wierzę, ufam Bogu i Jego obietnicom?
Psalm ten składa się z dwóch części: wyznania ufności i prośba- lamentacja. Taka kolejność świadczy o mocnym przekonaniu psalmisty, że zostanie wysłuchany przez Boga. Bóg jest światłem psalmisty, czyli źródłem radości serca i pozwala mu kroczyć bezpiecznie ku zbawieniu. Światło i zbawienie pozwalają zwyciężyć przeciwników dzięki pomocy Wszechmocnego. Następnie autor daje wyraz swojej niezłomnej ufności w Bogu wśród największych nawet niebezpieczeństw i swemu pragnieniu stałego obcowania z Panem w poczuciu bezpieczeństwa przed wrogami.
W dowód wdzięczności za doznaną opiekę Bożą obiecuje złożyć ofiarę dziękczynną. Druga część psalmu jest prośbą o pomoc Bożą w opuszczeniu i niebezpieczeństwie ze strony wrogów. Psalmista chroni się u Boga przed wrogami, gdyż zaznał już wcześniej ocalenia z Jego ręki. Stwierdza, że słowo Boże towarzyszy jego życiu i w chwili trudnej powołuje się na nie. To Boże słowo zachęca psalmistę do trwania przy Nim. Takie też jest pragnienie autora. Ma on świadomość, że Bóg go nie opuści, nie zostawi, że będzie dla niego pomocą i Zbawicielem.
Psalmista wyznaje, że ludzie mogą go opuścić- nawet ojciec i matka- ale wierzy, że Bóg będzie zawsze z nim, nigdy go nie opuści, nie zostawi. W ten sposób pragnie nam pokazać, że miłość Boga do człowieka jest większa niż najszlachetniejsza miłość ludzka. Końcowy fragment psalmu, to prośba o rozeznanie woli Bożej, drogi, która ma doprowadzić psalmistę do Zbawienia. Kroczenie prostą ścieżką to postępowanie według przepisów Prawa Bożego. Psalmista pragnie prowadzić przy pomocy Bożej życie nienaganne, by wrogowie jego nie mogli mu niczego zarzucić. Psalm kończy się wyznaniem wiary w życie wieczne. Autor wyraża nadzieje ocalenia z niebezpieczeństwa śmierci i życia we wspólnocie z Bogiem. Zachęca do postawy czujności, dzielności w wyznawaniu wiary i nadziei życia wiecznego.
Czy postępuje według Bożych przykazań?
Św. Paweł często w swoich listach zachęca wierzących, aby naśladowali jego sposób życia i działania. Taka zachęta nie oznacza z jego strony braku pokory, ale jest ona raczej wyrazem pewności , że kroczy on właściwą drogą prowadząca do życia wiecznego. Ma on jednak świadomość, że wielu ludzi nie naśladuje Chrystusa ukrzyżowanego, nie panuje nad grzesznymi popędami ciała, lecz oddaja się sprawom doczesnym, zmysłowym, przez co ściągają na siebie wieczną karę- zatracenie.
Według św. Pawła dla chrześcijanina życie na ziemi jest etapem przejściowym do niebieskiej ojczyzny- do nieba. To stamtąd oczekujemy powtórnego przyjścia Jezusa, który przyjdzie zabrać nas do siebie. Paweł zachęca Filipian do dobrego ,do trwania w Bogu, w Jego słowie. Apeluje do tych, których ojczyzną jest niebo, którzy są obywatelami Królestwa Bożego, którzy przez wiarę są już pewni nieba, gdzie znajduje się Chrystus- Głowa Kościoła. Dla wierzących z nieba (od Chrystusa) płynie otucha, siła i pomoc do wytrwałego postępowania w dobrem, a także nadzieja, że Zbawiciel powróci i przemieni nasze ciało poniżone, cierpiące, skazitelne i przemijające , w ciało uwielbione, podobne do ciał Zmartwychwstałego Pana.
Czy żyję doczesnością, czy kieruję swój wzrok ku niebu? Czy trwam w Bogu i Jego słowie?
Jezus chce, aby Ci, którzy z Nim są i w Niego wierzą wiedzieli, kim On naprawdę jest. Dlatego odsłonił w pełni swoją tożsamość przed trzema uczniami- Piotrem, Jakubem i Janem- synami Zebedeusza. Łukasz jako jedyny z ewangelistów zaznacza, że stało się to w klimacie modlitwy- rozmowy Jezusa z Ojcem. Chce w ten sposób podkreślić, że modlitwa stanowi przestrzeń, w której objawia się Bóg i w której możliwe jest spotkanie z Nim.
W trakcie modlitwy Jezusowi towarzyszą prorocy Starego Testamentu- Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiają z Jezusem o Jego śmierci- najważniejszym wydarzeniu w historii zbawienia, która nie była wynikiem tragicznych okoliczności, ale wypełnieniem planu Bożego zapowiedzianego w Piśmie Świętym. Moment spotkania Jezusa z Mojżeszem i Eliaszem został przespany przez Apostołów. Obudzili się dopiero, gdy chwała Pańska ich osłoniła. Piotr czuje się wyróżniony obecnością chwały Boga i chce to uczcić postawieniem namiotów, podobnych do tych stawianych na Święto Namiotów.
Pewne elementy wydarzenia na górze Przemienienia (Tabor) przypominają to, co wydarzyło się niegdyś z Mojżeszem na górze Synaj, gdy otrzymywał od Boga dziesięcioro przykazań. Twarz Mojżesza również jaśniała po spotkaniu z Bogiem. Punktem kulminacyjnym opowiadania o Przemienieniu Jezusa nie są jednak lśniące białe szaty, ani nie chwała bijąca z Jego oblicza, ale ogłoszenie, że Jezus jest Synem Boga, którego należy słuchać. Na Synaju Mojżesz otrzymał kamienne tablice zawierające Prawo, które Izraelici mieli przestrzegać.
Na górze Przemienienia Bóg oświadcza, że od tej pory należy słuchać Jezusa. Zniknięcie Mojżesza i Eliasza w momencie, gdy Bóg mówi, jest wymownym potwierdzeniem tego, że jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi jest od tego momentu Jezus.
Czy słucham Jezusa, tego, co do mnie mówi?
Józef Michalski